برای مثال، در مواجهه با دایره بر روی کاغذ، معمار می‌تواند به تحلیل ویژگی‌های بنیادین آن بپردازد؛ از جمله مرکزگرایی و بی‌جهتی این فرم. برای خلق یک اثر معمار‌ی با استفاده از دایره، معمار باید نخست این خصوصیات ذاتی را به‌درستی بشناسد و از این شناخت به‌عنوان ابزار‌ی برای استخراج ظرفیت‌های نو بهره گیرد. در این راستا، اگر به تکثیر نقاط کانونی دایره بپردازیم و یک نقطه را به دو نقطه تقسیم کنیم که همۀ تقسیمات درونی دایره حول آن شکل گیرد، تنشی در فرم ایجاد می‌شود که می‌تواند بخشی از ظرفیت‌های فضایی نهفتهٔ آن را به منصۀ ظهور برساند.