در بخش «یک‌جای بالاتر»، به معمار‎ی خانه‌های دورۀ  گذار اشاره شد که غالباً شامل سه بخش زیرزمین، هم‌کف و طبقۀ بالایی بودند؛ همچنین، دربارۀ تجربۀ حضور در طبقات بالا یا فضاهایی که به‌نظر معلق و جدا از سایر فضاها هستند صحبت مفصلی شکل گرفت.

بخش «راهروی مشترک» بستر را برای گفت‌و‌گو در بارۀ فضای مشاعات و سیر تغییرات آن در طول تاریخ معمار‎ی ایران فراهم کرد. مفهوم «پله»، از کلیدی‌ترین فضاهای اشتراکی که در گذشته نقش پررنگی در زیست ساکنان ایفا می‌کرد، بررسی شد و مهمانان از تجربیات خود در این زمینه صحبت کردند.

در فصل سوم، «ساکن روان»، علی‌ میرزا مصطفی ضمن خواندن روایتی از کتاب، مفهوم ایستادن خانه یا بخش‌هایی از آن در برهۀ به‌خصوصی از زمان را مطرح کرد.

صابر کرم‌زاده در مقدمۀ فصل بعد، به پدیدۀ «تبارشناسی چشم» پرداخت و ضمن برشمردن چند نمونۀ تاریخی، مسئلۀ دیدن و دیده‌شدن را عنصر مهمی در معمار‎ی قلمداد کرد.

او همچنین در ادامۀ جلسه، به تشریح برخی از اصطلاحات کلیدی به‌کاررفته در کتاب، از جمله «معمار‎ی دورۀ ‌ گذار» و «تجربۀ زیستی« پرداخت. علی میرزامصطفی با اشاره به گسست ایجادشده میان نسل‌ها، دسترس نداشتن به روایت‌های مرتبط با زیست گذشتگانمان، در فضاهای معمار‌ی دورۀ مربوطه، را از عوامل پیدایش کیفیت‌های جدید در معمار‎ی معاصر دانست.

در جریان پرسش‌وپاسخ‌های شکل‌گرفته در جلسه، اعضای نشست پیرامون هویت در معمار‎ی و بررسی خواست و تمایلات انسان معاصر در مواجهه با فضای مطلوب برای زیستن گفت‌وگو کردند. صابر کرم‌زاده اوج توانمند‌ی معمار را در خلق و طراحی فضایی دانست که راه را برای محقق شدن خواسته‌های ساکنان آن باز می‌گذارد تا خودشان برای چگونگی بهره‌بردن از فضاها تصمیم بگیرند.

در پایان، تعدادی از مهمانان خاطراتشان از فضای خانه را تعریف کردند و با مرور تجربیات پیشین خود دربارۀ حضور در ریزفضاهایی چون بهارخواب، ایوان، پله و سایر بخش‌های خانه، که در حال حاضر شاهد ناپدید شدن نقششان از معمار‎ی شهر‎ی هستیم، نیاز انسان امروز‌ی به گریزگاهی برای فاصله گرفتن از زندگی روزمره و تجربۀ کیفیت زیستی متفاوت را مسئلۀ مهمی دانستند که می‌بایست مورد توجه قرار بگیرد.

نگارنده: درسا گلابی