چومی برای پاسخ به این پرسش‌ها، ایدۀ «خشونت معمار‌ی» را معرفی می‌کند. او معتقد است همان‌طور که بدنِ سوژه (یعنی مخاطب معمار‌ی) بر بدنِ ابژه (یعنی فرم و فضای معمار‌ی) نیرو وارد کرده و تغییراتی در آن ایجاد می‌کند، این میدان نیرو به‌صورت معکوس نیز عمل می‌کند؛ به‌عبارت دیگر، فرم و فضای معمار‌ی نیز نیرویی را بر مخاطب تحمیل می‌کنند. این تعامل دوسویهٔ نیروها، از نظر چومی، نوعی خشونت است که در ذات معمار‌ی نهفته است.
چومی بر این باور است که معمار‌ی نباید به‌دنبال تلفیق یا یکپارچگی میان این عناصر متضاد باشد؛ بلکه باید تضادها و تناقض‌ها را برجسته کند. به‌عبارتی، معنا و جوهرهٔ معمار‌ی دقیقاً در همین شکاف‌ها و ناسازگار‌ی‌ها میان طراحی فضا و استفاده از آن قرار دارد؛ جایی که تعاملات غیرمنتظره و رویدادهای نامعمول رخ می‌دهند.
این وضعیت زمانی پدیدار می‌شود که به سرچشمۀ خلق فرم معمار‌ی شک کنیم. چومی می‌پرسد: اگر دیاگرام فرم معمار‌ی از چارچوب سنتی برنامه-فرم-فضا به صورت‌بندی جدید فرم-فضا-برنامه-رویداد تغییر یابد، چه تحولاتی در محصول نهایی معمار‌ی ایجاد خواهد شد؟
در نهایت، برنارد چومی معمار‌ی را عرصه‌ای می‌داند که در آن، تضادها و تعاملات میان نیروها، فضایی برای بروز خلاقیت و اندیشه‌ای نو فراهم می‌کند؛ فضایی که معنای معمار‌ی را نه در هماهنگی، بلکه در انفصال و پویایی تضادها جست‌وجو می‌کند.