در ادامۀ بررسی معمار‌ی جان هی‌دک و با پیش‌زمینۀ نقد قبلی با بررسی هفت خانۀ تگزاسی به سراغ  مجموعۀ الماس می‌رویم. در سال ۱۹۶۷، جان هی‌دک در نیویورک مجموعه‌ای از آثار معمار‌ی خود را به نمایش گذاشت که به بررسی تأثیرات چرخش ۴۵ درجه‌ای عناصر مرز‌ی نسبت به یک سیستم عمود می‌پرداخت. این آثار نتیجۀ پنج سال تحقیق و پژوهش او در این زمینه بودند. جان هی‌دک پروژه‌های الماس را به‌صورت تکنیکال از دیسیپلین نقاشی و به ویژه آثار پیت موندریان برداشت کرد و آن را در معمار‌ی آزمایش کرد و این بررسی نتایج فرمی حیرت‌انگیز‌ی داشت.

سه پروژۀ اصلی از مجموعه پروژه‌های «الماس» یا «لوز‌ی» هی‌دک، شامل خانۀ الماسA ، خانۀ الماس B و موزۀ  الماس C است که بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۷ طراحی و ارائه شدند. مجموعه پروژه‌های الماس در آثار هی‌دک جایگاه ویژه‌ای دارند و نشان‌دهندۀ تغییر ناگهانی او از سر‌ی پروژه‌های «نه مربع» (تگزاس) در حدود سال ۱۹۶۲ و تحولی در سبک و علایق او هستند؛ البته قابل بیان است که پروژه‌های الماس بخشی از سیر تکامل ایده‌های او بود که با پروژۀ تگزاس شروع و با خانه‌های دیوار‌ی به سرانجام رسید. براین اساس، پس از یک دهه کار بر روی خانه‌های «نه مربع»، هی‌دک پروژه‌های الماس را معرفی کرد و سپس به بررسی‌های کوچک مقیاس‌تر و در نهایت به طراحی خانه‌های دیوار‌ی پرداخت.

هی‌د‌ک در مورد این سه پروژه به این نکته اشاره می‌کند که آن‌ها از تمایل او به بررسی تأثیرات «بوم‌های الماس موندریان بر معماران امروز» نشأت گرفته‌اند. نقش این پروژه‌ها بیشتر بر فرم تمرکز دارد و به بررسی امکانات فرمی و فضایی در پیکربندی‌های الماس با استفاده از ستون‌ها در خانۀ A، سطوح در خانۀ B و اشکال بیومورفیک در موزۀ C پرداخته‌اند. این پروژه‌ها تلاشی برای غلبه بر بدیهیات معمار‌ی، به‌ویژه بدیهیات مربوط به معمار‌ی مدرن و لایه‌بندی‌های افقی فضا، که به ویلای گارچس و مرکز هنرهای بصر‌ی هاروارد از لکوربوزیه نسبت داده می‌شود، محسوب می‌شوند. وقتی به نقشه‌های سه پروژۀ الماس نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که چرخش میدان محدودکننده نسبت به شبکۀ افقی، تأثیراتی فراتر از آن‌چه هی‌دک به‌عنوان «لحظۀ هیپوتنوسی» توصیف می‌کند، دارد. این چرخش دو پیامد اصلی به همراه دارد: ایجاد تنش‌های محیطی در لبه‌ها و گسترش فضای ساختمان به‌گونه‌ای که از حدود حجم آن فراتر می‌رود؛ این پا پیش گذاشتن فضا از مرزهای حجم، زادۀ چرخش ۴۵ درجۀ این مربع، در حالتی که خطوط ۹۰ درجۀ درونی به‌صورت قائمه، ماندگار باشند؛ باعث کشش‌های پیرامونی لبه‌های فرم خواهد شد و زمینۀ فرم ، انگار از مرزهای آن فراتر می‌رود. همچنین، این چرخش شرایطی را به وجود می‌آورد که به چالش کشیدن خوانش‌های معمول و تأثیرگذار‌ی بر عوامل فرونتال/مایل را ممکن می‌سازد. برخلاف شش مورد از هفت خانۀ پروژۀ “نه مربع” (تگزاس)،  در پروژه‌های الماس نقشۀ موقعیتی وجود ندارد و بنابراین، ارتباط خانه با محل حذف شده است.