فرم‌های ناکامل؛ نقدی بر اصول فرم و فضا در معمار‌ی
پروژۀ خانه‌های ۱/۲ و ۳/۴ اثر جان هی‌دک بخشی از اندیشۀ معمارانۀ او در قالب دوره‌های چهارگانۀ طراحی شامل سر‌ی خانه‌های تگزاس، پروژۀ الماس، خانه‌های ۱/۲ و ۳/۴، و در نهایت سر‌ی خانه‌های دیوار‌ی است. این آثار، در هر مرحله، بازتابی از دیدگاه انتقادی هی‌دک نسبت به اصول فرم، فضای معمار‌ی هستند.
خانۀ ۱/۲، یکی از مهم‌ترین پروژه‌های این دوره، با استفاده از فرم‌های پایه‌ای نظیر دایره، مربع، و لوزی، تصویری از تکه‌تکه شدن فرم معمار‌ی را ارائه می‌دهد؛ گویی این اشکال با برشی دقیق به دونیم تقسیم شده‌اند. این پروژه‌ها، براساس مفهوم حذف یا کاهش فرم، ایده‌ای از ناتمامی را بازنمایی می‌کنند. کاهش مقیاس فضایی و حجمی در این آثار، بیانی روشن از کلیتی ناقص است که بر خلاف معمار‌ی کلاسیک، به‌جای تأکید بر تمامیت و استقلال فرم، بر بیان مینیمالیستی و باز بودن تأکید دارد. این خانه‌ها، از طریق ناتمامی خود، حس عدم قطعیت و نیاز به تکامل در ارتباط با سوژه را القا می‌کنند و ایدۀ “Incomplete Form” را در مرکز توجه قرار می‌دهند. هی‌دک با این آثار، مفهوم کمال در معمار‌ی کلاسیک و مدرن را که مبتنی بر ظاهر‌ی کامل و متوازن است، به چالش می‌کشد و امکانی برای گسترش و تغییرپذیر‌ی فرم پیشنهاد می‌دهد.
خانۀ ۱/۲ از سه شکل نیمه‌مجزا تشکیل شده است. با تکمیل این اشکال و بازسازی تقارنشان، می‌توان به فرم اولیه و کامل آن‌ها دست یافت. تحلیل تناسبات این خانه نشان می‌دهد که دایره به‌طور کامل در مربع و لوزی نیز به‌طور کامل در دایره جای می‌گیرد. این نظم دقیق هندسی بیان‌گر رویکرد حساب‌شدۀ هی‌دک در طراحی است. در خانۀ ۳.۴، هی‌دک علاوه بر کاوش فرمال در اشکال، به آزمایش توسعۀ افقی فضا نیز پرداخته است. این پروژه، با استفاده از تناسبات کشیده، بازی فضایی میان دو قطب چپ و راست پلان را به تصویر می‌کشد. در کتاب پنج معمار نیویورکی، این پروژه به شکلی جذاب تفسیر شده است: «پلان این طرح، تصویری است که میان دو قطب چپ و راست آن کششی مداوم برقرار است، گویی طناب‌کشی بصری بین این دو نیمه در جریان است. هی‌دک این مسیر طولانی میان دو نیمه را در برنامۀ طراحی خود با عنوان پیاده‌راه تعریف کرده است».
پروژه‌های خانه‌های ۱/۲ و ۳/۴ جان هی‌دک، نقدی ژرف بر اصول کلاسیک و مدرن معمار‌ی ارائه می‌دهند. این آثار، با تأکید بر ناتمامی و امکان گسترش، نگاه رایج به کمال و استقلال فرم را زیر سؤال می‌برند. هی‌دک با بهره‌گیر‌ی از تناسبات دقیق هندسی و تقلیل فرم، به‌جای ارائۀ پاسخ‌های قطعی، پرسش‌هایی جدید در باب ارتباط فرم با محیط و انسان مطرح می‌کند. این دیدگاه، معمار‌ی را نه صرفاً به‌عنوان یک کالبد مستقل، بلکه به‌مثابۀ بستر‌ی پویا برای تعامل و تکامل به تصویر می‌کشد و راهی نوین برای بازاندیشی در باب فرم و فضا ارائه می‌دهد.
در خانۀ ۳/۴، هی‌دک علاوه بر کاوش فرمال در اشکال، به آزمایش توسعۀ افقی فضا نیز پرداخته است. این پروژه، با استفاده از تناسبات کشیده، بازی فضایی میان دو قطب چپ و راست پلان را به تصویر می‌کشد. در کتاب پنج معمار نیویورکی، این پروژه به شکلی جذاب تفسیر شده است: «پلان این طرح، تصویری است که میان دو قطب چپ و راست آن کششی مداوم برقرار است، گویی طناب‌کشی بصری بین این دو نیمه در جریان است. هی‌دک این مسیر طولانی میان دو نیمه را در برنامۀ طراحی خود با عنوان پیاده‌راه تعریف کرده است».
پروژه‌های خانه‌های ۱/۲ و ۳/۴ جان هی‌دک، نقدی ژرف بر اصول کلاسیک و مدرن معمار‌ی ارائه می‌دهند. این آثار، با تأکید بر ناتمامی و امکان گسترش، نگاه رایج به کمال و استقلال فرم را زیر سؤال می‌برند. هی‌دک با بهره‌گیر‌ی از تناسبات دقیق هندسی و تقلیل فرم، به‌جای ارائۀ پاسخ‌های قطعی، پرسش‌هایی جدید در باب ارتباط فرم با محیط و انسان مطرح می‌کند. این دیدگاه، معمار‌ی را نه صرفاً به‌عنوان یک کالبد مستقل، بلکه به‌مثابۀ بستر‌ی پویا برای تعامل و تکامل به تصویر می‌کشد و راهی نوین برای بازاندیشی در باب فرم و فضا ارائه می‌دهد.