شهر محیط خودساختۀ تاریخی انسان‌ها و واحدی زیستی است که اثرپذیر‌ی از تعدد و تفاوت دیدگاه‌ها، دامنۀ اختیارات و عملکردشان، و جدال سلیقه‌ها آن را شکل داده‌ است. به بیان دیگر، «ناکجا»ی شهر با حضور انسان و تعامل او با محیط، مفهوم «جا» را می‌سازد.

جایی در این شهر، لابه‌لای توده‌های سنگین و بتنی، استخر‌ی ساختند. بعدها، با مداخلات برآمده از پسند عده‌ای، ماهیت و کاربرد این استخر تغییر کرد، اما کالبدش ماند. سطح به‌جا‌مانده، که به‌اندازۀ وسعتش تصویر‌ی از آسمان را قاب می‌گرفت، برای اهالی آشنا بود.