تجلی معماری و شیوه‌های تخیل
چکیده
این مقاله به بررسی نقش تخیل در معماری از منظر فلسفی و معرفتی می‌پردازد. در این مقاله، معماری به‌عنوان شیوه‌ای از اندیشیدن تعریف شده که حقایق جهان را آشکار می‌کند، اما نه صرفاً به‌شکل بازنمایی یا گزاره‌ای ساده، بلکه به‌عنوان تجلی جهانی که وجود دارد اما هنوز تحقق نیافته است. تخیل معماری، با میانجی‌گر‌ی بین محسوس و مفهومی، نظم نمادین را تقویت می‌کند و به معماری قدرت فراتر رفتن از محدودیت‌های تجربه را می‌بخشد. از منظر فلسفه کانت، مفهوم شِما به توضیح این فرایند کمک می‌کند؛ شِما به‌عنوان قاعده‌ای در تخیل، میان حواس و فهم ارتباط برقرار می‌کند و نوع فرم‌ها را به‌عنوان چارچوب طراحی معرفی می‌کند. مقاله با بررسی تأثیرات تاریخی این دیدگاه، از جمله کارهای ویتکاور و تحلیل‌های دلوز و فوکو، به نقد رویکردهای فرمالیستی و ارائۀ تخیل دیاگراماتیک می‌پردازد که به خلق ساختارهای جدید و شکستن محدودیت‌ها توجه دارد. در این رویکرد، معماری هم‌زمان به‌عنوان محصول ایدئولوژیک و عملی اجتماعی-سیاسی معرفی می‌شود که قدرت بازساز‌ی جهان و آشکار کردن فضاهای ناشناخته را دارد. تخیل در معماری، فراتر از استتیک و فرم، نیرویی فعال در تغییرات تاریخی، اجتماعی و فلسفی است.
مترجم: نــازنـین امــیـر‌ی